മയില്‍..!

നാട്ടിന്‍പുറക്കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടുകണ്ട് ഞാന്‍ എന്റെ ഫീല്‍ഡ് വിസിറ്റ് ആസ്വദിച്ചങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് ജീപ്പിന്റെ മുന്നില്‍ ചാടി ഒരു മയില്‍...

പെട്ടെന്ന് ബാഗ്‌ തപ്പി ക്യാമറ ഓണ്‍ ചെയ്തു വന്നപ്പോഴേക്കും അവന്‍ പേടിച്ചു വഴിയരികിലെ പൊന്തക്കാട്ടിലേക്ക്‌ ഓടി മറഞ്ഞു...

ഒന്ന് രണ്ടു തവണ ക്ലിക്ക് ചെയ്തു...

കാണാമോ നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ അവനെ?

DAD....!

Beep... Beep... Beep...

Beats dropped into my ear from the chilled prussian blue silence.

A heart graphed in silvery green lines.

A life glowing in flourescent numbers on the monitor.

My dad.

I sat there,

Unmindful of hours passing by.

Sinking into memories.

Memories colored of poppins candies.

Smelled of new storybooks.

Tasted of the first eat-out.

My Dad,

who is th tallest, biggest, most knowledgable and the strongest Dad in the world..

I write this for him.

More of My World...

കൊയ്തു കഴിഞ്ഞു, അടുത്ത വിത്തിറക്കാന്‍ ഉഴുന്ന പാടങ്ങള്‍..
ഇളകി മറിയുന്ന വെള്ളത്തില്‍ മീനുകളെ തേടി നടക്കുന്ന കൊറ്റികള്‍.

ആശുപത്രിയിലെയ്ക്കുള്ള യാത്രക്കിടയില്‍
ഈയിടെ എന്നും കാണുന്ന ഒരു മനോഹര ദൃശ്യം.

Reaching Out....!!

Extending services to the Grassroot level..
The essence of our health care delivery system.
I am happy to be a part of it, always...
Today it was an Outreach Immunisation session in my area.
We passed narrow roads among paddy fields, ladies drying hay in sun,

Village paths ruled by bullock carts and bicycles..
And reached the centre.
It was an Anganwady (Kindergarten).
Cute little kids watched us working, and a few talked with me....
Later we had tea from a village tea shop..
Long forgotten firewood stoves and walls blackened with soot...
But the tea tasted better than that I had from the cosiest restaurant in city.

A great day for me...!

Its My World.... From Now...!

Shifting again...
From the headquarters to periphery.
From buzzing heavy traffic to serene village roads.
From suffocating concrete jungles to sunny countryside..

My new place of work.
Knew too little of the place and I was so confused when I drove to the area.
Me and my blue lady passed the city...
and as we turned a road, I was amazed at the first glimpse of the village..
Paddy fields unrolling their green carpets to welcome us..
And the breeze which greeted us smelled of fresh hay..

Then my hospital..
an old styled building with tall trees around,
and cement benches in the courtyard to rest..
Friendly staff, comfortable office
and innocent people who were so happy to meet their new Doc.

I just loved the place..
and I share my happiness with my friends....!

Rain... Rain....

ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയ്ക്ക്‌ മുഴുവന്‍ നിന്റെ ഓര്‍മ്മകളായിരുന്നു.
കൂടെ വന്ന കാറ്റിന്റെ കൈകള്‍ക്ക് നിന്റെ കുസൃതിയും
മഴ നനഞ്ഞു പറന്നുപോയ മിന്നാമിന്നി കുഞ്ഞിനു നിന്റെ ചിരിയും...

The Journey Never Ends

എന്നോ ഒരിക്കല്‍ ഇതിലെ പോയിട്ടില്ലേ ഞാന്‍?
വണ്ടിച്ചക്രങ്ങള്‍ പാളങ്ങളോട് കലമ്പുന്ന ഒച്ച കാതോര്‍ത്തും
അതിനേക്കാള്‍ ഉച്ചത്തില്‍ മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തെ
പാടുപെട്ടു നെഞ്ചകത്ത് തളച്ചും

സമയസൂചിക്കിന്നു വേഗം പോരാത്തതെന്തെന്നു
വേവലാതിപ്പെട്ടും

അവിടെയെന്നെ കാത്തുനിന്ന് ഉഴറുന്ന
കണ്ണുകളെ ഓര്‍ത്തു വെമ്പലാര്‍ന്നും
ഞാന്‍ പിന്നിട്ട പാത.

ഇന്നും ദൂരെനിന്നു കണ്ടു ഒരുനോക്ക്...
എവിടെയും എത്താതെ, എത്തിക്കാതെ
നീണ്ടു നീണ്ടു കിടക്കുന്നു.
നിസ്സംഗമായി.
നിര്‍വ്വികാരമായി.
ഒരിക്കലും ഒന്നിക്കാതെ സമാന്തരമായി.

Blossom

ഇന്നലത്തെ മഴയില്‍ മുറ്റത്തു വിരിഞ്ഞൊരു പേരറിയാപ്പൂവ്.

End of an Aimless Drive

എപ്പോഴും എന്നോടൊപ്പം ഉണ്ട് അവള്‍..
ഞാന്‍ ചിരിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ കൂടെ ചിരിക്കും
എന്റെ ഹൃദയം തുള്ളിച്ചാടുമ്പോള്‍ അവള്‍ക്കും വേഗം കൂടും...
എന്റെ മനസ്സ് വിങ്ങുമ്പോള്‍ മങ്ങിയ ചില്ലിലൂടെ അവള്‍ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കും..
എന്നിട്ട് സീറ്റ് ബെല്ട്ടുകൊണ്ട് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും.

ഇന്ന് ഈ വഴിയരികില്‍ ഞങ്ങള്‍ നിന്നു.
അറ്റം കാണാത്ത ഒഴിഞ്ഞ പാത നീണ്ടു നീണ്ടു കിടന്നു.
നെല്‍പ്പാടങ്ങള്‍ക്കും കരിമ്പനകള്‍ക്കും അപ്പുറത്ത് നിന്നു
തണുത്ത കാറ്റിന്റെ തോളിലേറി പറന്നു വന്നു ഒരു മഴ.

ഒത്തിരി ഒത്തിരി ഓര്‍മ്മകളുമായി
എന്റെ അടുത്തൊരിടം ഒഴിഞ്ഞുകിടന്നു.
ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോള്‍ കാണാനായി സൂക്ഷിച്ചുവെച്ച അവന്റെ അക്ഷരങ്ങള്‍
കണ്ണീര്‍ പാടയില്‍ പെട്ട് കലങ്ങിച്ചിതറി.

എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞപ്പോള്‍
അവളുടെ കണ്ണിലും നീര്‍ പൊടിഞ്ഞു.
എന്തൊക്കെയോ എന്നോട് പറയാതെ പറഞ്ഞു,
പാവം എന്റെ നീലക്കുട്ടി.

At The Shore....

Its been a long time...

She was rough,

I was alone,

and the shore was too crowded.

Yet I enjoyed.

Did not feel like coming back...

Wished, If I could turn into a Mermaid....!

CRADLED IN THE CLOUDS...

Cloud 9.. I was there.. literally.
I touched the clouds, clouds engulfed me in their arms, caressed my tired body and soothed my stormy heart.
The tiny dewdrops condensed on my skin, giving me goose bumps..
Oh God.. a totally different world from the plains down there… Wished if I could stay there for the rest of my life…!!
- Moments I spent at Nelliyampathy, a high range area in Palakkad.

The Solitary Lass

"Behold her, single in the field,
Yon solitary Highland Lass!
Reaping and singing by herself;
Stop here, or gently pass!"

(The Solitary Reaper, W.Wordsworth)

The lines I learned by-heart years back, in school..
And it came again to my lips today
When I saw her in the field, working there all alone...

LIFE IS BEAUTIFUL...

Long time since I posted something. In fact I did not have the mood to. Life was too dull, I was getting more and more depressed. All of a sudden everything changed. I found my long – lost friend after 21 years... Thanks to Orkut...! Now life is Green. Cool. Shady. Like these places we visited together on the day we met...!

TRANSPLANTATION

Not easy it was. Leaving my hometown to a place which I had the least idea of... Really missed everything about Trivandrum. Found it too tough to adjust with the extreme hot climate, dry dusty wind and hard water from bore wells.. But had no choice because it was part of my job. And slowly I started adjusting. And before I knew, I loved this place. So much of greeneries, vast paddy fields, tall Palmyra trees, and simple, down to earth people who helped me a lot in the initial days..

Here are some pictures of my travel to Palakkad...

THE LAST DAY AS A STUDENT

The sun was set, when I visited the campus one last time. Walked the courtyard and pavements, corridors and staircases, class rooms and conference halls once more, before I bid adieu to the world that moulded me into today’s self, over a span of eight years.. Memories rushed in.. Bringing a smile on my lips and tears in my eyes at the same time.