A TRIBUTE TO MY TEACHER, Dr. MATHEW THOMAS.. PUBLISHED BY MATHRUBHUMI WEEKLY IN APRIL 2012

നെല്ലറ

ഇത് പാലക്കാട്‌ ആണ്..
ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന, എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ നാട്..
പരന്നു പരന്ന് കിടക്കുന്ന നെല്‍പ്പാടങ്ങളും അവക്കിടയില്‍ തല ഉയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്ന കരിമ്പനകളും...
ഒരു അവധി ദിവസം വെറുതെ കറങ്ങി നടന്നപ്പോള്‍ കണ്ടതാണ് ഇതൊക്കെ.
കനാലിന്റെ കരയില്‍ കളിച്ചു തിമര്‍ക്കുന്ന കുട്ടികളും (ക്യാമറ കണ്ടപ്പോള്‍ അനങ്ങാതെ നിന്നു കേട്ടോ) പാടത്തിനു നടുക്ക് കൂടി പോകുന്ന റോഡും പിന്നെ നിരനിരയായി നിന്നു നെല്ല് കൊയ്യുന്ന ചേച്ചിമാരും അവര്‍ക്കിടയില്‍ പറന്നു കളിക്കുന്ന കൊറ്റികളും...

നിശ്ശബ്ദതാഴ്വരയിലേക്ക് ഒരു യാത്ര.

കുഞ്ഞുന്നാളിലെ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു, സൈലന്റ് വാലി കാണണം എന്ന്‌.

അതുകൊണ്ട് ഇപ്രാവശ്യത്തെ സ്റ്റാഫ്‌ പിക്നിക്‌ എവിടേക്ക് എന്ന്‌ രണ്ടാമതൊന്നു ചിന്തിക്കേണ്ടി വന്നില്ല...

കാടിനെ കണ്ടു, തൊട്ടറിഞ്ഞു.. മരുന്നു ചെടികളുടെ സുഗന്ധം കലര്‍ന്ന കാറ്റും, നട്ടുച്ചക്കും എയര്‍ കണ്ടീഷന്‍ പ്രതീതി തരുന്ന ഉള്‍ക്കാടിലെ തണുപ്പും ചോര നുണയാന്‍ കൂട്ടത്തോടെ പാഞ്ഞു വരുന്ന അട്ടകളും, തൊട്ടുമുന്നില്‍ ചൂടാറാത്ത ആനപ്പിണ്ടം കണ്ടപ്പോള്‍, മരണം അരികിലെവിടെയോ ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞ ഉള്‍ക്കിടിലവും ചിത്രങ്ങളില്‍ മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള കുറെ ചെറു ജീവികളും, കൊച്ചരുവികള്‍ ചേര്‍ന്നു ജന്മമെടുക്കുന്ന കുന്തിപ്പുഴയുടെ മനോഹര ദൃശ്യവും......

മറക്കില്ലൊരിക്കലും, ഈ ദിവസം....!!

മയില്‍..!

നാട്ടിന്‍പുറക്കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടുകണ്ട് ഞാന്‍ എന്റെ ഫീല്‍ഡ് വിസിറ്റ് ആസ്വദിച്ചങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് ജീപ്പിന്റെ മുന്നില്‍ ചാടി ഒരു മയില്‍...

പെട്ടെന്ന് ബാഗ്‌ തപ്പി ക്യാമറ ഓണ്‍ ചെയ്തു വന്നപ്പോഴേക്കും അവന്‍ പേടിച്ചു വഴിയരികിലെ പൊന്തക്കാട്ടിലേക്ക്‌ ഓടി മറഞ്ഞു...

ഒന്ന് രണ്ടു തവണ ക്ലിക്ക് ചെയ്തു...

കാണാമോ നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ അവനെ?

DAD....!

Beep... Beep... Beep...

Beats dropped into my ear from the chilled prussian blue silence.

A heart graphed in silvery green lines.

A life glowing in flourescent numbers on the monitor.

My dad.

I sat there,

Unmindful of hours passing by.

Sinking into memories.

Memories colored of poppins candies.

Smelled of new storybooks.

Tasted of the first eat-out.

My Dad,

who is th tallest, biggest, most knowledgable and the strongest Dad in the world..

I write this for him.

More of My World...

കൊയ്തു കഴിഞ്ഞു, അടുത്ത വിത്തിറക്കാന്‍ ഉഴുന്ന പാടങ്ങള്‍..
ഇളകി മറിയുന്ന വെള്ളത്തില്‍ മീനുകളെ തേടി നടക്കുന്ന കൊറ്റികള്‍.

ആശുപത്രിയിലെയ്ക്കുള്ള യാത്രക്കിടയില്‍
ഈയിടെ എന്നും കാണുന്ന ഒരു മനോഹര ദൃശ്യം.

Reaching Out....!!

Extending services to the Grassroot level..
The essence of our health care delivery system.
I am happy to be a part of it, always...
Today it was an Outreach Immunisation session in my area.
We passed narrow roads among paddy fields, ladies drying hay in sun,

Village paths ruled by bullock carts and bicycles..
And reached the centre.
It was an Anganwady (Kindergarten).
Cute little kids watched us working, and a few talked with me....
Later we had tea from a village tea shop..
Long forgotten firewood stoves and walls blackened with soot...
But the tea tasted better than that I had from the cosiest restaurant in city.

A great day for me...!

Its My World.... From Now...!

Shifting again...
From the headquarters to periphery.
From buzzing heavy traffic to serene village roads.
From suffocating concrete jungles to sunny countryside..

My new place of work.
Knew too little of the place and I was so confused when I drove to the area.
Me and my blue lady passed the city...
and as we turned a road, I was amazed at the first glimpse of the village..
Paddy fields unrolling their green carpets to welcome us..
And the breeze which greeted us smelled of fresh hay..

Then my hospital..
an old styled building with tall trees around,
and cement benches in the courtyard to rest..
Friendly staff, comfortable office
and innocent people who were so happy to meet their new Doc.

I just loved the place..
and I share my happiness with my friends....!

Rain... Rain....

ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയ്ക്ക്‌ മുഴുവന്‍ നിന്റെ ഓര്‍മ്മകളായിരുന്നു.
കൂടെ വന്ന കാറ്റിന്റെ കൈകള്‍ക്ക് നിന്റെ കുസൃതിയും
മഴ നനഞ്ഞു പറന്നുപോയ മിന്നാമിന്നി കുഞ്ഞിനു നിന്റെ ചിരിയും...

The Journey Never Ends

എന്നോ ഒരിക്കല്‍ ഇതിലെ പോയിട്ടില്ലേ ഞാന്‍?
വണ്ടിച്ചക്രങ്ങള്‍ പാളങ്ങളോട് കലമ്പുന്ന ഒച്ച കാതോര്‍ത്തും
അതിനേക്കാള്‍ ഉച്ചത്തില്‍ മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തെ
പാടുപെട്ടു നെഞ്ചകത്ത് തളച്ചും

സമയസൂചിക്കിന്നു വേഗം പോരാത്തതെന്തെന്നു
വേവലാതിപ്പെട്ടും

അവിടെയെന്നെ കാത്തുനിന്ന് ഉഴറുന്ന
കണ്ണുകളെ ഓര്‍ത്തു വെമ്പലാര്‍ന്നും
ഞാന്‍ പിന്നിട്ട പാത.

ഇന്നും ദൂരെനിന്നു കണ്ടു ഒരുനോക്ക്...
എവിടെയും എത്താതെ, എത്തിക്കാതെ
നീണ്ടു നീണ്ടു കിടക്കുന്നു.
നിസ്സംഗമായി.
നിര്‍വ്വികാരമായി.
ഒരിക്കലും ഒന്നിക്കാതെ സമാന്തരമായി.